Dîvân edebiyatımız, Batı etkisinin başladığı Tanzimat döneminden sonra gittikçe artan, koyulaşan bir reddedilişe maruz kalmıştır. Özellikle Cumhuriyet’ten sonra neredeyse büsbütün hiç olmamış farz edilen klasik edebiyatımız, artık keşfedilmeyi, canlandırılmayı ve yeniden yorumlanmayı beklemektedir. Toplumsal seviyede ve eğitim-öğretim bünyesinde neler yapılabileceğine dair düşünceler üretilmeli, dönemler boyu kasıtlı bir ihmal ile unutturulmaya çalışılmış dîvân edebiyatımız, bize ait bir miras, bir değer olarak tekrar topluma kazandırılmalıdır. Ön yargılardan ve siyasi ideolojik yönlendirme, biçimlendirme çabalarından uzak, bilimsel ve gerçekçi bir yaklaşımla bu konuya eğilmenin zamanı gelmiştir. Esasen kültürel birikim, belli başlı dönemlerle sınırlı kalarak birkaç kuşağın gözünden kaçırılsa bile, onun bütünüyle yok farz edilmesi ya da sonsuza kadar tamamen unutturulması, bilimsel olarak da mümkün değildir. Öyleyse en gerçekçi yaklaşım, dîvân edebiyatımızın ve klasik birikimimizin varlığını kabul etmek, onu tanımak ve ciddiye almak. Bu yazı, resmi kurumlar kapsamında, eğitim - öğretim düzeyinde ve toplum nezdinde klasik edebiyatımızın tekrar güncellenmesine dair yapılabileceklerin tespiti üzerinedir ve dikkat çekme kabilinden konu hakkındaki düşünceleri paylaşma mahiyetindedir.

Anahtar Kelimeler: klasik, eğitim, toplum

Abstract Our Divan literature has been exposed to a growing, darkening rejection after the Tanzimat period, when Western influence began. Our classical literature, supposed to be almost completely absent, especially after the Republic, is no longer expected to be discovered, animated and reinterpreted. Thoughts about what can be done in the social level and in the education and training sector should be produced and our Divan literature which has been tried to be neglected with deliberate neglect for the periods should be recollected as a heritage and value. It is time to lean on this issue with a scientific and realistic approach, away from prejudices and political ideological orientation, away from the efforts of shaping. Essentially, even if cultural accumulation is abducted over a few generations by being limited to certain periods, it is not scientifically possible that it is totally ignored or completely forgotten forever. The most realistic approach, then, is to acknowledge the existence of our Divan literature and classical accumulation, to recognize it and to be serious. This article is about the determination of what can be done within the scope of official institutions, at the level of education and education and in the society, in order to update our classical literature and to share the thoughts about the subject.

Keywords: classic, education, society